Nil, wijący się wstęgą przez tysiące kilometrów podrównikowych bagien, zarośli i suchych pustynnych terenów, dał początek jedenj z wielkich cywilizacji, której potomków żywi do dziś. Mapa Starożytnego Egiptu Dolnego oraz Górnego Przez ostatnie 1130 kilometrów przed Kairem Nil płynie spokojnie prostym korytem o płaskim dnie wyżłobionym w wapiennym płaskowyżu. W Nadż Hammadi w Górnym Egipcie wzdłuż rzeki występuje bujna roślinność, a w oddali widać urwiska o wysokości przekraczającej 460 metrów. Starożytni Egipcjanie wierzyli, że taki właśnie krajobraz istniał na mitycznej Wyspie Stworzenia. W okolicach Asuanu peluki o wysmuklonych trójkątnych żaglach podążają na południe, pędzone wiatrem. W drodze powrotnej płyną z prądem. Te łodzie o płaskim dnie poruszają się równie sprawnie po zalanych polach, jak po rzece. W I wieku Seneka zanotował, że kiedy Nil wylewa, jedenym środkiem transportu po powierzchni ziemi staję się łódź, a im mniej widać lądu, tym większą radość odczuwa tutejszy lud. Nil – najdłuższa rzeka na Ziemi (wg niektórych źródeł, najdłuższa jest Amazonka i ta wersja pojawia się coraz częściej w różnorakich źródłach) w środkowej i północno-wschodniej Afryce, przecinająca wszystkie strefy klimatyczne kontynentu. Płynie na obydwu półkulach. Licząca prawie 3 mln km² powierzchnia dorzecza, na kontynencie afrykańskim ustępuje jedynie dorzeczu rzeki Kongo.